Emirlikler'deki deneyimimiz bize bazen başarılı bir hükümet ile başarısız bir hükümet arasındaki farkın, vatandaşlarının önünden kaldırdığı veya önüne yerleştirdiği engellerin sayısı olduğunu öğretti.

Bu Arap dünyasının çoğunda engeller arasında engeller var: öğrencilerin karşılaştığı engeller, işadamlarının karşılaştığı engeller, tüccarların karşılaştığı engeller, yatırımcıların karşılaştığı engeller, yaratıcıların karşılaştığı engeller, kadınların karşılaştığı engeller vb.

Bu Arap dünyasının çoğunda tıkanıklıklar içinde tıkanıklıklar var: dairelerde tıkanıklıklar, havalimanlarında tıkanıklıklar, işlemleri tamamlamada tıkanıklıklar vb., öyle ki kişi neredeyse hükümetlerin işinin tıkanıklıkları kaldırmak olmadığını düşünüyor. iş, yetenek ve enerjiyi serbest bırakmak ve rutinleri ele alarak sertifikaları ve resmi belgeleri elde etmek ve kalanı işe, üretime ve servet yaratmaya tahsis etmek için gereken süreyi azaltmak için değil, her açık kapıyı kapatmak ve rutini öldüren etkinliğin güneşinin nüfuz ettiği her enerjiye perde çekmek için.

Doğru gelişime doğru yarış pistleri inşa etme yeteneğimiz yoksa, en azından engelleri kaldıramaz mıyız? Öyleyse, vatandaş ile memur arasındaki bu anormal ilişki neden? Vatandaş memurun hizmetinde mi, yoksa memur vatandaşın hizmetinde mi?

Biz Arap dünyasında şu anda verdiğimizden çok daha fazlasını verebiliriz.

Şu anda yaptığımızdan çok daha fazlasını yaratabiliriz. Koşabilir ve kazanabiliriz. Dubai'de zamanımızın dahileri değiliz. Yaptığımız şey, şeylerde normal ve mantıklı olduğunu düşündüğümüz şeydir. Ancak belki de fark, gerçek zenginliğimizin Emirliklerin oğulları ve kızları olduğunu söylediğimizde, bunu eylem ve uygulamada söylememizdir.